Als kind kan ik mezelf niet herinneren dat ik boeken las. En deze dag van de #30dagenblogchallenge vraagt om het lievelingsboek van me als kind. Ik weet dus ook niet of ik een lievelingsboek had. Dit heb ik aan mijn moeder gevraagd. Ze kwam met een antwoord die wel verklaard waarom ik me geen lievelingsboek kan herinneren. Wat de verklaring is ga ik je vertellen in dit artikel.

Terugblik

In het artikel over spijt, vertelde ik dat ik o.a. door leesproblemen groep 3 over heb gedaan. Pas op het hbo kwam ik er achter wat de mogelijke oorzaak van dit blijven zitten is geweest: dyslexie. Ik heb sinds groep 3 altijd problemen met lezen, taal, Nederlands en Engels gehad. Er is nooit iemand geweest die ooit een balletje heeft opgegooid in die richting. Het was wel dat ik mijn best niet deed of dat ik op een te hoog niveau zou zitten. Maar voor de exacte vakken haalde ik juist wel goede cijfers. Ik had wel klasgenoten met dyslexie, maar heb er zelf nooit aan gedacht dat ik daar misschien wel last van zou kunnen hebben.

Zie ook: Terugblik op 2018

Mijn lievelingsboek?!

Nadat ik aan mijn moeder vroeg wat mijn lievelingsboek was vroeger, was haar reactie: “je las niet graag/bijna nooit.” Nadat ze die opmerking maakte ben ik er meer over na gaan denken. En kwam weer naar boven hoe ik altijd worstelde met lezen op de basisschool. Ik hoopte dat ik nooit een beurt kreeg om hardop voor te lezen, want ik maakte uitzonderlijk veel fouten en daar schaamde ik me voor. Ik deed altijd mijn uiterste best om zo goed mogelijk te lezen, maar het was nooit goed genoeg. Dit maakte ook dat ik lezen totaal niet leuk vond. Ik haatte lezen en raakte zelf ook het liefst geen boek aan.

Ik kan je dus niet vertellen wat mijn lievelingsboek was om te lezen als kind zijnde. Maar ik hield wel van verhalen. 

Verhalen zonder boeken

Ook al haatte ik lezen, het luisteren van verhalen vond ik wel geweldig. Anderen hebben dan een lievelingsboek, ik lievelingsluisterverhalen en die waren van Jip en Janneke. Maar Ot en Sien vond ik ook erg intrigerend.

Deze boekjes heb ik in huis.

Naar mate ik ouder werd ben ik lezen wel meer gaan waarderen. Ik maakte er wel vaak mijn eigen verhaal van. Want als ik een boek voor de tweede keer las, dan las ik heel andere dingen dan de eerste keer. Op dit moment lees ik weer minder boeken, want lezen kost me veel energie.

Ik denk dat ik dan kan zeggen dat Jip en Janneke mijn lievelingsboek was. Niet om te lezen, maar om te luisteren.

Ik zie nu op mijn werk vaak erg leuke kinderboeken. Soms denk ik wel eens waarom heb ik vroeger al die boeken niet gezien. Maar nu herinner ik me het weer. Mijn haat voor lezen heeft me van al die leuke kinderboeken afgehouden.

Ik ben van mening dat lezen erg belangrijk is voor de ontwikkeling van een kind. Ik heb de juiste begeleiding ervan gemist. Ik hoop dat niemand zich herkent in mijn verhaal met onderkende dyslexie. Verder roep ik ouders op, om op signalen van dyslexie te letten. Ik wens niemand deze zoektocht toe.

En jij? Had jij wel een lievelingsboek als kind?
Laat het weten in een reactie.

Dit artikel bevat affiliatie links.